Në vend që të kontribuojë në një debat të civilizuar, analisti Ramadan Ramadani ka zgjedhur edhe një herë rrugën më të lehtë: talljen. Duke iu referuar takimit të Ali Ahmetit me figurën publike të njohur si “Tim Shkupi”, Ramadani përpiqet të jetë i mprehtë me një “fjalë të urtë” që në fakt më shumë flet për gjendjen e tij shpirtërore sesa për realitetin.
“Haxhia e gjen haxhinë në Meke, hoxha hoxhën në teke, budalla e gjen budallën në dakik”, thotë ai, duke përzier urtësinë popullore me përbuzje selektive. Por në këtë përzierje, humbet diçka shumë e rëndësishme: respekti për lirinë e mendimit dhe vlerësimi i realitetit social shqiptar që është më kompleks se një varg rimesh.
Ramadani e përdor besimin si armë politike, ndërsa përpiqet të diskreditojë këdo që nuk hyn në kallëpin e tij të “pranueshëm”. Por kur një hoxhë flet në dialektin e popullit, në vend që të ngjitet në gjuhën sterile të studio-ve televizive, ai mund të lidhet me njerëzit realë — diçka që analistët me profil të ngritur e kanë harruar prej kohësh.
Deklarata si “feja e shqiptarit është shqiptaria” nuk janë herezi — janë thirrje për unitet, sidomos në një shoqëri të fragmentuar ku politikanët dhe “analistët” ndërtojnë karrierën mbi ndasi. Në vend që ta përçmojë këtë mesazh, Ramadani mund të reflektojë mbi atë që i mungon debatit publik: maturia, dialogu dhe përulësia. Sepse në fund të ditës, nuk është fjala që vret — është qëllimi pas saj.